Maria, schoonheid en eenvoud
Ik heb echt een beetje te doen met prof. dr. Arnold Huijgen. Je grijpt de coronatijd aan om een lijvig boekwerk te schrijven over Maria in de hoop dat je daarmee een bijdrage kunt leveren aan de bezinning over schoonheid, gender en oecumene, om na een week te moeten constateren dat je boek een nieuwe hype heeft ontketend in reformatorisch Nederland: het recenseren van ongelezen boeken. Die strategie kan werken, zoals ik kan bewijzen met de negen die ik ooit voor mijn mondeling tentamen Engels kreeg. In het geval van het boek Maria: Icoon van genade prik je er echter vrij snel doorheen, omdat je de intenties van de auteur pas echt goed kunt proeven als je het hele boek gelezen hebt. Als je dat niet doet en je je mening baseert op dit interview in het RD, snap ik dat Huijgen wat eenzijdig lijkt. De titel van het artikel schopt op z'n minst tegen twee heilige huisjes aan. Echter, wanneer je iemand interviewt over een boek dat hij net geschreven heeft, mag je toch wel verwachten dat de auteur een beetje prikkelt, juist om aan te zetten tot een bezoekje aan de boekhandel?