Zo, ik heb een heerlijke kop kippensoep en een stevige lading aardappels met boontjes naar binnen gewerkt, en zit nu heerlijk in de luie stoel op m'n kamer. Pfff, de eerste dag van de training is omgevlogen. Laat ik bij het begin beginnen.
Vanmorgen ging om 10 over 6 de wekker. Nog eventjes wat laatste dingen in pakken, een douche, een boterham met een kop koffie, en toen was het toch echt tijd om ons richting Amstelveen te begeven. De heenreis was op een beetje file na voorspoedig, en om kwart voor 9 waren we uiteindelijk veel te vroeg in Amstelveen. Dat was gelukkig geen probleem, en we dumpten eerst mijn spullen op m'n kamer. Daarna wachtte de koffie in de huiskamer.
Rond half 10 waren de andere drie cliënten en de trainers Britt en Leon ook gearriveerd, en konden we beginnen met een rondleiding door het gebouw. Er is me zelfs uitgelegd waar de koffieautomaat zich bevindt, ideaal!!! Daarna was het grote moment dan toch aangebroken. Britt ging Udai uit de kennel halen, en leverde hem vervolgens bij mij af op de kamer. Ik was erg blij hem weer te zien, en dat leek wederzijds te zijn, maar dat duurde niet zo lang. Zodra onze grote vriend de stem van Britt hoorde buiten de kamer, was hij niet meer weg te slaan van de deur. En daar zat ik nou, met een luid jankende en piepende hond op m'n kamer. Op zich niet zo vreemd natuurlijk als je bedenkt dat hij Britt al zo'n half jaar als zijn bazin ziet, maar ik had me ons weerzien iets anders voorgesteld. Ik wist dan ook absoluut niet wat ik met zo'n arm piepend hondje aan moest. Ik heb van alles geprobeerd met speeltjes, hem even mee buiten de kamer genomen om hem te laten zien dat Britt er niet was, e.d. Uiteindelijk Barbera gebeld, die me de tip gaf om hem een koekje te geven. Op zich hielp dat direct en werd het piepen wat minder, maar toen Britt de deur eenmaal open deed stoof hij als een bezetene op haar af. Vervolgens gingen de honden weer in de kennel, en was het tijd voor de lunch. Daarvoor legde Britt me nog even uit dat dit piepgedrag van Udai voor zijn karakter erg normaal is, iets wat ik natuurlijk al lang had kunnen weten.
Na de lunch verzamelden we rond 1 uur in de huiskamer, en was het tijd voor een introductie op het appèl en de attributen. Daarna werden de honden er bij gehaald. Ook nu bleek weer dat Udai een erg nerveus hondje kan zijn in vreemde situaties, (dat belooft nog wat op school). Hij liep maar heen en weer, trok aan de riem, en wilde hoe dan ook niet in de mand blijven. Gelukkig stond er een grote pot met brokjes op tafel, en toen ik hem ging belonen, werkte dat ineens voortreffelijk, en merkte ik dat Udai wat meer oog voor mij, en vooral voor mijn broekzak, begon te krijgen. Na de appèloefeningen mochten de honden los op het uitlaatveldje, iets wat Udai uitgebreid gebruikt heeft om zijn vrouwelijke metgezellen op te jagen. Na dit speelkwartiertje nam ik Udai opnieuw aan de riem, en je gelooft het of niet, ik had geen kind meer aan hem. Hij luisterde goed, deed netjes wat ik zei, bleef netjes naast me lopen en volgde m'n commando's op, zonder dat de brokjes er aan te pas kwamen. Af en toe probeerde hij nog wel eens wat, maar een kleine correctie was voldoende. In de huiskamer praatten we nog wat na, en daarna was het tijd voor Udai's maaltijd, en ging hij terug naar de kennel.
En nu heb ik m'n eten achter m'n kiezen en zit ik hier dus op m'n kamer te typen. We hebben de eerste avond vrij, dat wordt dus nog eventjes een avond vroeg naar bed. Vanaf morgenavond slaapt Udai op mijn kamer, en dan is het natuurlijk maar de vraag of ik direct lekker slaap.
Morgenochtend is het weer vroeg dag. Om 8 uur is het tijd voor een uitlaatrondje, en daarna gaan we Amsterdam in. Ik hoop dat ik jullie morgen nog wat kan laten horen, anders zien jullie woensdag wel weer een berichtje van me verschijnen.